Teatralny Pasjans to projekt GTS. Celem projektu jest pobudzenie pasji, integracja różnych środowisk, włączenie osób i grup wykluczonych społecznie, przywrócenie im godności i dumy z własnych osiągnięć. Doprowadzenie do twórczego spotkania światów, które w dzisiejszych czasach zbyt często mijają się bez słowa - mówi Anna Ratkiewicz, koordynatorka projektu. - Choć na co dzień jesteśmy różni - w Teatralnym Pasjansie mówimy tym samym językiem - tego samego tekstu teatralnego, wcielając się w te same role. Ten projekt uczy nas wszystkich szacunku do siebie nawzajem. I pokazuje, że każdy człowiek ma do zaoferowania światu coś absolutnie niepowtarzalnego.

odyseja

Tyle teorii. Praktyka wymaga sporo zabiegów, aby nadać projektowi, do którego zakwalifikowaliśmy się w kwietniu 2020 r., właściwe oblicze.

W tym czasie lockdownu bierzemy udział w projekcie UG „Between. Pomiędzy”, nagrywamy filmy promujące poetów naszego regionu, utrwalamy obraz świata w czasie pandemii, a przede wszystkim uczymy się uczyć zdalnie. Jednak perspektywa przygotowania spektaklu pod opieką specjalisty i możliwość powrotu do grania na „prawdziwej” scenie jest tak kusząca, że wszyscy jednogłośnie podejmują wyzwanie. Niestety, trudno nam spotkać się „na żywo” z przydzielonym nam reżyserem, więc pozostaje kontakt telefoniczny i onlinowy.

Praca nad spektaklem ruszyła pełną parą dopiero we wrześniu, kiedy to szkoła została ponownie otwarta. Tuż po inauguracji w „ciemni”, czyli w miejscu spotkań członków Teatru „Prawie Lucki”, pojawiła się Magdalena Bochan-Jachimek. Od razu wprowadziła sporą dawkę energii, od razu nawiązała dobry kontakt z młodymi aktorami, od razu przystąpiła do przeprowadzenia warsztatów. Co tydzień spotkania, etiudy, rozmowy na temat opasłego tomu „Odysei” Homera. Pojawia się więcej pomysłów, więcej wspólnych działań. Ze spotkania na spotkanie czujemy się coraz lepiej w zawiłych losach Odysa. I nagle nadchodzi katastroficzna wieść: ponowne zamknięcie szkół. Koszmar. Znowu przechodzimy na zdalne nauczanie i zdalne spotkania teatralne, jednak nie upadamy na duchu. Powoli rodzi się zarys całości spektaklu „Pandemicznej Odysei”. Każdy ma jakiś pomysł na swoją rolę, każdy dorzuca coś od siebie. Rozmowy z reżyserką („panią Magdą”) dają poczucie , że nie ma gorszych czy lepszych pomysłów, są tylko takie, które ze względu na trudności z miejscem prezentacji (przecież jeszcze nie wiemy, czy będziemy mogli wyjechać do Gdańska) trzeba odrzucić. Scenariusz spektaklu, w oparciu o pomysły własne i innych, napisała Natalia Szotrowska i Wiktoria Małek. Teraz już każdy ma swoją rolę do zagrania i do wykonania (charakteryzacją zajmie się Lilii Wysocka, muzykę i śpiew opracuje Maciej Bartecki i Ada Klinkosz) można zacząć budować całość po wielokrotnych czytaniach scenariusza online. Konieczne jest spotkanie na żywo. Jest to możliwe, gdy będzie nas najwyżej pięcioro, więc próby odbywają się w auli w małych grupkach. Wszyscy w maseczkach. Rozmowa Penelopy z Mojrami czy Cyklopa z Tezeuszem wyglądają dość zabawnie. Bohaterowie starożytnego eposu w kostiumach stylizowanych na antyczne + maseczki pandemiczne. Życie przerosło kabaret. Z zachowaniem odległości też mamy mały kłopot, ale dajemy radę.

17 grudnia jedziemy do Gdańska. Cały autokar dla 14-osobowej ekipy teatralnej to luksus.

W Teatrze Szekspirowskim wita nas Anna Ratkiewicz - i grupa wolontariuszy. Jest miło, serdecznie, na stołach poczęstunek, w garderobach miejsca przy lustrach, na scenie życzliwa obsługa techniczna… I ten zapach sceny, który jest jednym z najmilszych wspomnień każdego aktora. Wszystko nabiera bardziej magicznego znaczenia dla nas, odciętych od normalnego świata już od września. Zmysły są bardzie wyostrzone.

Po próbach – nagrywanie spektaklu, potem….. Miał być występ przed innymi grupami, mieliśmy też obejrzeć ich spektakle, ale niektóre zespoły w ogóle nie dojechały. Oklaskują nas realizatorzy projektu. Na otarcie łez otrzymamy pięknie wydany folder ze zdjęciami ze spektaklu i wypowiedziami uczestników projektu oraz nagranie naszej „Pandemicznej Odysei”.

Jak Odyseusz odbyliśmy drogę pełną przeszkód, ale dotarliśmy do Itaki w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku. Ta „podróż” wyposażyła nas w nowe umiejętności, umożliwiła nieśmiałym pokonać strach przed występem, niewierzącym w siebie- uwierzyć, odkryła talenty nie tylko aktorskie, a przede wszystkim pozwoliła choć na chwilę powrócić do normalności, do której tak tęsknimy. Czy zrealizowaliśmy główny cel, jakim było pokazanie, że każdy człowiek ma do zaoferowania światu coś absolutnie niepowtarzalnego? Chcemy być przekonani, że tak.