|
Już VI raz spotykamy się na kolejnym OPMFT, zwanym krótko „Luterkiem”. Co roku sięgamy po utwory któregoś z wybitnych przedstawicieli świata literatury. Tym razem zaproponowaliśmy twórczość osoby dla nas wyjątkowej, nie tylko dlatego, że jego poezja towarzyszy nam od początku istnienia przeglądu, ale dlatego, że według nas Jego utwory powinien czytać każdy młody człowiek, aby uważniej przyglądać się światu.
W roku 2006 zorganizowaliśmy po raz pierwszy Konferencję Literacką „Oko Poety”, poświęconą Tadeuszowi Różewiczowi. Wtedy to otrzymaliśmy od Mistrza cenne pamiątki: własnoręcznie napisany list i książkę z jego autografem. Wtedy to gościliśmy też niezwykłą aktorkę - Irenę Jun, która zaprezentowała monodram „Stara kobieta wysiaduje” i uczestniczyliśmy w wystawie plakatów pochodzących z kolekcji Włodka Orłosia, kolekcjonera plakatów teatralnych do sztuk Różewicza.
Wybierając T. Różewicza, chcieliśmy także w niecodzienny sposób uczcić 90 rocznicę Jego urodzin i nawiązać do udanej konferencji, która pokazała, że twórczość Poety to niewyczerpany zbiór aktualnych tematów i ciekawa lekcja historii. Zachęcając młodzieżowe zespoły teatralne do stworzenia spektaklu na podstawie dramatów/wierszy jednego z najwybitniejszych twórców XX i XXI w., nazwanego przez Z. Majchrowskiego „świadkiem koronnym XX wieku”, zamierzaliśmy sprowokować Was do popatrzenia na świat „Okiem Poety”. Patrzeć jak poeta, to znaczy, jak?! Świadomie, wnikliwie obserwując rzeczywistość, dostrzegając zachodzące w nim zmiany, które niekoniecznie czynią świat lepszym (bo przecież „zło bierze się z człowieka / zawsze z człowieka / i tylko z człowieka”) . A może zobaczycie, że w tym świecie pełnym „szumu informacyjnego” musi się znaleźć miejsce dla Poety.
O Różewiczowskim sposobie patrzenia ciekawie napisała Joanna Lisiewicz- autorka artykułów na temat Jego twórczości:
„Okulary ułatwiają patrzenie. Wizjer pozwala przeniknąć oku przez ścianę drzwi. Lupa przybliża obraz. Facebook obnaża najintymniejsze zakamarki naszego życia. A jednak nawet najsprawniejsze wynalazki nie uchronią nas przed życiową ślepotą, nie ustawią właściwego punktu widzenia, nie ukształtują światopoglądu nawet przy najdoskonalszych technikach światopo(d)glądu. Przekarmieni medialną papką, przepojeni wszechobecną logoreą, przestajemy widzieć i słyszeć. Przestajemy pragnąć. Pędzimy na oślep. Budujemy po omacku swoją tożsamość, charakter, wciąż bardziej i bardziej jak płaszcz dopinany w biegu... Mając wszystko pod nosem, pod okiem, tracimy ostrość widzenia. Jedno tylko Oko Poety patrzy przytomnie. On wie, że czasem życie zasłania to, co jest większe od życia. Ty też możesz To zobaczyć. Zatrzymaj się. Zamknij oczy. Popatrz...”
Zapraszamy Was do uważnego słuchania i patrzenia. Może w oglądanych spektaklach zobaczycie siebie i tych, którzy żyją obok Was.
Jolanta Rożyńska, Edyta Łysakowska-Sobiczewska |
